Mijn vriend kan minuten lang naar mij kijken. En nee, niet op een romantische manier… Of ja, dat ook, maar ik heb het over kijken naar hoe ik naar andere mensen kijk. Volg je het nog? Wij Hollanders houden van op het terras zitten en ‘mensen kijken’. Ik deed dat uren lang: wijntje erbij, zonnebril op (dan zien mensen niet precies waar je naar kijkt) en kijken maar. Soms gaf ik, met vriendinnen, punten aan jongemannen: “een dikke 9”. Of we probeerden te raden welke jongens en meisjes hun eerste date hadden. Blijkbaar kon je dat zien, we waren erin getraind signalen op te vangen. Zij durfde hem niet aan te kijken, hij zei dat hij echt wel ging betalen, ze raakten even elkaars hand aan. Genieten!

In Italië is dat wat minder gebruikelijk, vandaar ook dat mijn vriend lacht als ik flink aan het ‘spotten’ ben. Zo kijken wij zonder gêne een huis binnen, waar familierituelen als een film zijn te bekijken. De meeste huizen in de laars hebben niet eens ramen! En als ze die hebben, zijn de luiken bijna altijd dicht. Ook wel logisch als je je bedenkt dat ramen ervoor zorgen dat het veel te warm in huis is. Of zou het toch zijn omdat Italianen wat meer gesteld zijn op hun privacy? Ik ben er nog niet achter…